Lizarrako Plisti Plasta familia gunean gurasoek aukera dute kezkatzen dizkien gaiak plazaratzeko: gatazkak, lo arazoak, mugimendu librearen ingurukoak, janari kontuak, anai-arreben arteko harremanak, mugak, hezkuntza sistemako gora beherak,…
Oso inportantea da inongo epairik ez egitea, eta aldi berean, guztiek ematen dituzten iritziak errespetatu eta kontutan hartzea.
Tarteka gizartean ematen diren gai edo kezkak bertaratzen zaizkigu; adibidez, ohikoa da Covid ingurukoak mahai gaineratzea: txertoa bai ala ez, musukoaren erabilpena, haurrei eragiten diena, etab.
Orain aste batzuk prentsan agerturiko kontu bat plazaratu genuen:
Haurrei, GPS duen erlojua oparitzea, denbora osoan non dauden jakin ahal izateko.
Segituan aldeko eta aurkako argudioak atera ziren:
Horrek ziurtasuna emanen zuela; Kontrol gehiegikeria ez ote zen; Nire semea oso mugitua denez, lasaitasuna emanen lidake; Eta senarrak zuri (bikoteari) hori bera jarriz gero, nola sentituko zinateke?;…
Esan bezala, talde guztietan gaia atera genuen, eta bitxia izan zen sortutako eztabaida. Aldekoen partetik, argudioak emateko garaian, bada arrazoi bat talde guztietan errepikatzen zena:
“Haurra bahituz gero, honek asko lagunduko luke”…
Puntu honetan, galdera egiten genien: Nork ezagutzen du bahiketa baten kasua telebistako kasuren bat ez denik?
Inork ez.
Honek beste gai batera eraman gintuen:
Zein nolako eragina duten komunikabideek gure pertzepzioan.
Komunikabideetan bahiketa edo haurren desagerketen inguruko berriek hauek benetan direna baino gertagarriago direnaren ustea ezartzen digu. Aldiz, datuen arabera, geroz eta kasu gutxiago ematen dira haurren aurka: biolentzia, bortxaketa, bahiketa delituek nabarmen behera egin dute azken hamarkada hauetan.
Baina esan bezala, telebista edo beste medioak entzun edo ikusita ordea, kontrakoa dirudi!
Gainera, eztabaida honetan ari ginela, norbaitek aipatu zuen: “Baina, bahitzaileek jakinen dute erlojuek GPSa dutela, beraz, haurrari erlojua kendu eta botatzearekin, amaitu da haurra non dagoen jakitea”.
Eztabaidak gehiagorako eman zuen:
Nola erakutsi haurrei “arduratsu” jokatzen?
Erakutsi al zaie “arduratsu” jokatzen askatasunik eman gabe?
Puntu honetan, gure haur-gazte garaiko bizipenak atera ziren:
Behin galdu ginela zer egin genuen; zer esaten ziguten gurasoek pertsona “ezezagunei” buruz;…
Kuriosoa da, guztien sentsazioa dela gure haur-gazte garaian bazela “tribu” bizipena: zerbait beharrez gero herriko edo auzoko ezagunengana jotzen genuen; guztiek zuten hezitzeko eskubidea edo aukera -onerako eta txarrerako- eta orain berriz, izugarri kostatzen zaigu beste haur bati atentzioa deitzea, bere gurasoen “ea zu nor zaren nire semeari deus esateko” entzutearen beldur baikara.
Beraz, seme edo alabari arduratsu jokatzen irakasteko, aukerak eman behar zaizkio, eta hauen artean, huts egitearena, huts egiten ikasten baitugu.
Egia da guraso bezala askotan izugarri kostatzen zaigula askatasun hori ematea, beldurrak –bai kanpotik sartutakoak, bai propioak- estutzen gaituelako, eta batzuetan, honen alde apustua egiterakoan, auzoko edo familiartekoren batek “ero” bezala tratatzen gaituelako.
Inportantea da beraz haurrei tresnak eskaintzea hainbat egoeren aurrean nola jokatu behar duten erakusteko, baina beti ere askatasun eta konfiantzazko ikuspegi batetik.
Ziur gara hau dena irakurri eta argudiatua ere izanen direla gurasoak GPS erlojuan eramatearen aldekoak. Primeran.
Ez da gure helburua (familia guneetan) iritzi bat edo bestea ongi edo gaizki dauden esatea –gizarteak nahikoa epaitzen baitu-. Familiari bere hezitzaile papera aurrera eraman ahal izateko eman ahal diogun hoberena duintasuna da eta horretarako, epaiak eta aholku “metodologikoak” ez dira batere lagungarri.
Familia guneetan dugun xedea hauxe da: Hausnarketa sustatzea eta norbera bere erabakiak hartzeko garaian ondorioak zeintzuk izan daitezkeen kontutan hartuz, erabakitzeko eskubidea ahalduntzea.
